Portugal, de Cyril Pedrosa: debuxo e cor emocional
01/10/2012
Cando alá polo 2008 descubrimos Tres Sombras, a obra coa que Pedrosa se deu a coñecer ao público español, non tivemos pudor en dicir que dende logo era a mellor lectura do ano. Descubrimos a un autor maduro e cun estilo moi consolidado para a súa idade, mais sobre todo descubrimos un inconformista. Caímos na conta de que non se aceptaba a si mesmo e que cada páxina era unha procura, unha loita para desfacerse de ataduras que rematou por dar os seus froitos.
Agora temos nas nosas mans o que presentimos coma unha gran obra, unha magnífica e coidada edición de Norma Editorial que inclúe tres capítulos moi diferentes entre sí, tanto no plantexamento como no aspecto final. Isto podería semellar consecuencia dunha certa improvisación, pero resulta ser un aliciente e, sobre todo, potencia o gozo a nivel visual.
A obra arrinca cun flash-back no que protagonista, Simón (ao que inmediatamente identificamos co autor) vive a súa última visita a Portugal sendo un meniño de seis ou sete anos. De súpeto a acción transládase ao presente, onde se nos vai mostrar como un home duns trinta e tantos nun intre complicado da súa vida. Por unha banda sofre un bloqueo creativo que lle impide abordar con seguridade o que probablemente acabará sendo o álbum que temos entre mans, e por outra parte a súa relación de parella tampouco funciona ben. Unha invitación a un festival de banda deseñada en Lisboa provoca sensacións novas e certa catarse que nos conduce ao segundo capítulo.
Ata aquí, alguén non habituado a este tipo de narrativa podería dicir que o conxunto resulta un tanto caótico, pero todas as páxinas deste primeiro capítulo son a mostra do que pode facer un virtuoso aínda sen sentirse en plena forma: as páxinas da nenez están tinxidas dun sepia melancólico, as ambientadas en Francia son dun verdoso tristeiro que serve para describir o estado do personaxe, e as de Lisboa son dun amárelo cálido e luminoso que convida a pensar na esperanza. Estas variacións na paleta resultan brillantes e son o complemento perfecto ao exquisito debuxo emocional de Pedrosa.
Non imos diseccionar o segundo nin o terceiro capítulo, porque o lector preferirá descubrir por si mesmo o torrente de sensacións que se lle vén enriba, aínda que advertimos que son moi diferentes entre si e que van sorprender de maneira conceptual e cromática.
Se no primeiro parágrafo desta reseña falabamos dunha procura e dunha loita por fuxir dun estilo, tras esta lectura entenderemos Portugal como a procura dunha identidade persoal. Nunha conversa, un personaxe madura pregunta ao protagonista:
- E ti Simón, ¿que eres?
- Estoumo a preguntar dende hai rato-responde Simón.
Nós teriamos dito sen dubidar:
- Un artista como unha catedral.
Portugal
Cyril Pedrosa
Norma
Tomos: 1
 vive a súa última visita a Portugal sendo un meniño de seis ou sete anos. De súpeto a acción transládase ao presente, onde se nos vai mostrar como un home duns trinta e tantos nun intre complicado da súa vida. Por unha banda sofre un bloqueo creativo que lle impide abordar con seguridade o que probablemente acabará sendo o álbum que temos entre mans, e por outra parte a súa relación de parella tampouco funciona ben. Unha invitación a un festival de banda deseñada en Lisboa provoca sensacións novas e certa catarse que nos conduce ao segundo capítulo.Ata aquí, alguén non habituado a este tipo de narrativa podería dicir que o conxunto resulta un tanto caótico, pero todas as páxinas deste primeiro capítulo son a mostra do que pode facer un virtuoso aínda sen sentirse en plena forma: as páxinas da nenez están tinxidas dun sepia melancólico, as ambientadas en Francia son dun verdoso tristeiro que serve para describir o estado do personaxe, e as de Lisboa son dun amárelo cálido e luminoso que convida a pensar na esperanza. Estas variacións na paleta resultan brillantes e son o complemento perfecto ao exquisito debuxo emocional de Pedrosa.Non imos diseccionar o segundo nin o terceiro capítulo, porque o lector preferirá descubrir por si mesmo o torrente de sensacións que se lle vén enriba, aínda que advertimos que son moi diferentes entre si e que van sorprender de maneira conceptual e cromática.Se no primeiro parágrafo desta reseña falabamos dunha procura e dunha loita por fuxir dun estilo, tras esta lectura entenderemos Portugal como a procura dunha identidade persoal. Nunha conversa, un personaxe madura pregunta ao protagonista:- E ti Simón, ¿que eres?- Estoumo a preguntar dende hai rato-responde Simón.Nós teriamos dito sen dubidar:- Un artista como unha catedral.PortugalCyril PedrosaNormaTomos: 1 "Compartir en Facebook")
